Ευχαριστούμε τα μέλη της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας με την επωνυμία «Άγημα Ιστορικής Αναβίωσης Πατρών – Παναγιώτης Καρατζάς», που εδρεύει στην Ελεκίστρα Δήμου Πατρέων. Επισκέφτηκαν στο σχολείο μας, φέρνοντας μαζί τους πιστά αντίγραφα ενδυμασίας και εξοπλισμού της εποχής, όπως θώρακες, φουστανέλα, γιλέκα, παπούτσια, φυλακτά, απάρτια ατομικής προστασίας, μουσκέτο φυτιλιού, ξίφη τύπου ραπιέρ κ.ά. που τα περιγράφουμε παρακάτω. Οι μαθητές μας εντυπωσιάστηκαν , έμειναν άφωνοι, ένιωσαν πιο κοντά στους ήρωες της επανάστασης του 1821.
Πήραν μέρος στο καλύτερο μάθημα της ιστορίας σήμερα 20 Μαρτίου 2024 που ήταν ο πρόλογος για την εορταστική εκδήλωση για την επέτειο της 25ηςΜαρτίου από τους μαθητές των μικρών τάξεων του 12ου Δημοτικού Σχολείου και τους μαθητές της Ε΄ & ΣΤ΄ τάξης που θα συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις της κατάθεσης στεφάνων στο Μνημείο Πεσόντων στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (22/3/24) όπως και στην παρέλαση τη Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024.
Κατά την Επανάσταση, οι αγωνιστές χρησιμοποίησαν όσα όπλα είχαν κληρονομήσει από τους προγόνους τους αρματολούς και κλέφτες, αλλά ο κύριος εφοδιασμός τους έγινε από λάφυρα και από δωρεές των φιλελληνικών κομιτάτων. Το όπλο ήταν το πιο πολύτιμο αντικείμενο του πολεμιστή και διακοσμούνταν πλούσια, με θέματα από τη λαϊκή παράδοση και από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και τη Χριστιανική θρησκεία.
Η κουμπούρα αποτελεί ακόμη ένα δημοφιλές όπλο των αγωνιστών του 1821. Ένα όπλο μονόκανες ή δίκανες και κοντόκανο. Οι πιστόλες είχαν μήκος περίπου 58 εκατοστά και αποτελούσαν τα όπλα που συνήθως είχαν σχέδια επάνω, όπως κανόνια και φυτά. Οι πιστόλες ήταν επίσης συνήθως ασημένιες και επίχρυσες.
Στην κατηγορία των σπαθιών η πάλα ήταν ένα από τα βασικά όπλα των αγωνιστών. Η «πάλα» ήταν κυρτή σπάθη κεντροασιατικής απώτερης προέλευσης, συχνά με ευρεία λεπίδα. Αυτός που την κουβαλούσε την είχε μέσα σε ξιφοθήκη που αποκαλούταν «θηκάρι» το οποίο άλλοτε συνήθως στερεωνόταν στο σελάχι του και άλλοτε αναρτάτο στην αριστερή πλευρά του με τελαμώνα, ο οποίος στηριζόταν στον δεξιό ώμο.
Το καμπυλωτό «γιαταγάνι» συχνά αποτελούσε όπλο τουρκικής καταγωγής, και ήταν συχνά λάφυρο αγώνων. Επρόκειτο για ένα κοντό μαχαίρι ή κοντό σπαθί το οποίο δεν διέθετε προστατευτικό για το χέρι στο σταυροδρόμι της λεπίδας και της λαβής. Κάποια λίγα ελληνικά γιαταγάνια που υπήρχαν είχαν χρυσές επιγραφές στις οποίες συνήθως υπήρχε η αρχή του 34ου ψαλμού του Δαβίδ «Κύριε δίκασον τους αδικούντας με, και πολέμησον τους πολεμούντας με». Οι αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 το τοποθετούσαν στο σελάχι. Έχουν διασωθεί πολλά γιαταγάνια σε σχέση με άλλα όπλα.
Στον κύριο οπλισμό προστίθενται βοηθητικά εργαλεία και εξαρτήματα: μήτρες για να χυτεύουν βόλια, πέτσινα δισάκια και μεζούρες-σέσουλες για το μπαρούτι, μεδουλάρια (μικρές θήκες με αλυσίδα που περιείχαν λιπαντικές ουσίες για τη φροντίδα των όπλων), ατσαλόπετρες (στουρνάρια) και πυριτόλιθοι (τουφεκόπετρες για την πρόκληση σπινθήρα), χαρμπιά (είδος σουβλιού με λαβή για τον καθαρισμό και το γέμισμα του όπλου), τάσια, φυλαχτά.
Θερμά συγχαρητήρια, η δράση συνέβαλλε στο να εμπνευστούμε από το διδακτικό μεγαλείο των ηρώων του 21 και να υποσχεθούμε πως όσο βαριά και αν είναι η κληρονομιά τους θα τη συνεχίσουμε!
